NL

WEGDISTEL

In de zanderige duinvegetatie langs de oprijlaan van het Nieuw Instituut zijn de wegdistels (Onopordum acanthium) tot bloei gekomen. Vorig jaar waren deze zilvergrijze planten nog vrij bescheiden van omvang. Maar thans, in hun tweede en laatste levensjaar, zijn het meer dan manshoge verschijningen geworden met forse, kandelaarvormige vertakkingen. In Nederland is de wegdistel, die oorspronkelijk uit Centraal-Europa en Centraal-Azië komt, geen algemeen voorkomende plant. Behalve in het duingebied wordt de wegdistel alleen in het rivierengebied en Zuid-Limburg aangetroffen. Verder blijkt de plant een zekere voorkeur te hebben voor stenige spoorwegtaluds. De wegdistels hebben de Nieuwe Tuin niet op eigen kracht bereikt maar zijn hier in het voorjaar van 2022 gezaaid. Al valt niet helemaal uit te sluiten dat sommige planten ontkiemd zijn uit zaden uit het bodemarchief. Want ook in de ‘’oude” Nieuwe Tuin (2015-2021) stonden al een paar wegdistels. Zaden van de wegdistel blijven tot wel zes jaar kiemkrachtig. Als sierplant heeft de wegdistel ook zijn weg naar (grote) tuinen en parken gevonden. Wegdistels die uit tuinen zijn ontsnapt (“tuinvlieders”) vormen inmiddels op sommige plekken in Noord-Amerika, Zuid-Amerika en Australië beschouwd als problematische exoten. In Duitsland en Frankrijk heet de plant overigens ezelsdistel (Eselsdistel, chardon aux ânes), wat verwijst naar de geslachtsnaam Onopordum. Die geslachtsnaam is afgeleid van de Griekse woorden onos (ezel) en pordè (scheet). De Romeinse schrijver Plinius de Oudere tekende in diens Naturalis historia op dat de plant bij ezels winderigheid zou veroorzaken.

EN

COTTON THISTLE

Some cotton thistles (Onopordum acanthium) have blossomed in the sandy dune vegetation along the driveway of the Nieuwe Instituut. Last year these silver-gray biennial plants were still quite modest in size. But now, in their second and last year of life, they have become more than man-sized with strong, candelabra-shaped branches. The cotton thistle, which originates from Central Europe and Central Asia, is not a common plant in the Netherlands. Except in the dune system, cotton thistles are mainly found in the fluvial landscapes in the middle of the Netherlands and Limburg. Furthermore, the plant has a certain preference for stony railway embankments. The cotton thistles did not reach the New Garden on their own, but were sown here in the spring of 2022. Although it cannot be completely ruled out that some of the present plants have germinated from the soil-stored natural seed archive. Because there were already a few cotton thistles in the “old” New Garden (2015-2021). Seeds of the cotton thistle remain viable for up to six years.

As an ornamental plant, the cotton thistle has also found its way into (large) gardens and parks. In some places in North America, South America and Australia “garden escapee” cotton thistles are considered to be problematic invasive exotics. In Germany and France, the plant is called donkey thistle (Eselsdistel, chardon aux ânes), which refers to the genus name Onopordum. That genus name is derived from the Greek words onos (donkey) and pordè (fart). The Roman writer Pliny the Elder noted in his Naturalis historia that the plant would cause flatulence in donkeys.