NL

RIETVOORN OP HET DROGE
De aanwezigheid van blauwe reigers in en rond de grote vijver van het Nieuwe Instituut maakt duidelijk dat er vis zit, schreef ik in een eerdere blog. Dat hoeft geen verbazing te wekken, want zoals bekend zijn in november vorig jaar ongeveer 1000 rietvoorns en baarzen in de vijver uitgezet, met name ter bestrijding van draadalg. Maar eenmaal uitgezet lieten die rietvoorns en baarzen zich natuurlijk niet meer zien. In de winter leven veel vissoorten namelijk een teruggetrokken bestaan. Ze zoeken de wat dieper gelegen plekken in sloten en vijvers op, waar de watertemperatuur vrij constant is en ze weinig energie hoeven te verbruiken. Maar nu het voorjaar is aangebroken worden vissen weer actief en dat weten ook vogels die graag een visje lusten. Behalve de blauwe reiger heb ik (op 13 maart) ook al een aalscholver gezien die naar vis zat te spieden op het vijverbeeld van Auke de Vries. Enkele dagen nadien (19 maart) zag Richard van het café op het terras van het Nieuwe Instituut een vis liggen. Het dier was getuige de verwondingen duidelijk ten prooi gevallen aan een reiger maar door enig geluk niet in de vogelmaag beland. Een reiger slikt een gevangen vis doorgaans pas in als de kop van de prooi richting het keelgat staat. Als dat niet het geval is wordt de vis opgeworpen en opnieuw in de tang genomen. Dat is hier dus waarschijnlijk misgegaan. De vis in kwestie is een rietvoorn (Scardinius erythrophthalmus). De rode buik-, aars- en staartvinnen, de bleekgele ogen en het aantal schubben op de zijstreep laten daar geen misverstand over bestaan. Richard heeft de rietvoorn, die nog leefde, weer terug in de vijver gezet. Na een halve minuut op krachten te zijn gekomen zwom de vis weer weg. Vandaag (27 maart) vond ik zelf ook een vis op het terras van het Nieuwe Instituut, al resteerde daarvan alleen nog het skelet. Mijn vis kan duidelijk niet ten prooi gevallen zijn aan een reiger of aalscholver, aangezien die hun prooi heel inslikken en niet netjes van de graat afkluiven. Klein raadsel dus: hoe is deze vis aan zijn einde gekomen en wie heeft hij tot voedsel gediend?

EN

RUDD ON THE TERRACE DECK

The presence of blue herons in and around the large pond of the Nieuwe Instituut makes it clear that there must be fish, I wrote in an earlier blog. This should not come as a surprise, because in November last year about 1000 rudd and perch were released in the pond, mainly to combat filamentous algae. But once released, those rudds and perches of course immediately disappeared. In winter, many fish species live a secluded life. They seek out deeper places in ditches and ponds, where the water temperature is fairly constant and they need to use little energy. But now that spring has arrived, fish are becoming active again. Birds that like to eat fish know this. In addition to the blue heron, I also saw a cormorant spying for fish, sitting on the pond statue of Auke de Vries (March 13). A few days later (March 19) Richard from the café saw a fish lying on the terrace deck of the Nieuwe Instituut. Judging by its injuries, the animal had clearly fallen prey to a heron, but by any luck did not end up in the bird’s stomach. A heron usually swallows a fish headfirst, so it will slide down the throat smoothly. If a fish is not caught in the right position it is thrown up in the air and caught again. That is probably what went wrong here. The fish is a common rudd (Scardinius erythrophthalmus). The red pelvic, anal and caudal fins, the pale yellow eyes and the number of scales on the lateral stripe leave no room for misunderstanding. Richard put the rudd, which was still alive, back in the pond. After half a minute of gaining strength, it swam away. Today (March 27) I also found a fish on the terrace deck, or rather its skeleton. This fish clearly couldn’t have fallen prey to a heron or cormorant, as these birds swallow their prey whole and don’t eat it off the bone. So here’s the question then: how did this fish come to its end and who did it serve as food?