In de natuurinclusieve landbouw spelen bloemrijke akkerranden een belangrijke rol. Ze dragen bij aan de biodiversiteit en dienen als habitat voor insecten, kleine dieren en vogels. Boeren kunnen dan ook subsidie krijgen voor de aanleg van deze akkerranden. Maar waarom moet de natuur slechts genoegen nemen met de rand? In hun gezamenlijke project Spill op Buitenplaats Koningsweg (Arnhem) beproeven Frank Bruggeman en Marco Henssen een andere, minder marginale en rechthoekige vorm van akkerverrijking. Op de met gerst ingezaaide akker rond een vliegtuighangar werden enkele paden uitgespaard die tezamen herinneren aan het patroon van start- en landingsbanen van het voormalige Fliegerhorst Deelen (1940-1944). Al wandelend over deze paden heeft Bruggeman in april 2022 met kwistige hand zaden van een akkerrandmengsel gestrooid bestaande uit onder andere korenbloem, ruige en bleke klaproos, groot kaasjeskruid, slangenkruid, bonte wikke, cichorei, inkarnaatklaver en blauwe lupine. Sommigen soorten, zoals korenbloem en klaproos, verstoorden ook in vroeger tijd al de monoculturele orde die heerst in de akkerbouw. Andere soorten, zoals incarnaatklaver en lupine zijn traditionele groenbemesters.   Na het inzaaien sloeg de grote voorjaarsdroogte toe en leek er helemaal niets te gebeuren, totdat het eind mei toch ging regenen en de zaden ontkiemden.
Natuurlijk is Spill slechts een oefening in verbeeldingskracht. Zelfs de meest natuurinclusieve boeren zullen moeite hebben met deze vorm van akkerverrijking, die het immers onmogelijk maakt om de gerst machinaal te oogsten zonder alle bloemen mee te nemen. Zo verspeel je als boer je subsidie. Observatie zal moeten uitwijzen of dat wat inefficiënte verspilling is in de ogen van boeren, misschien wel geapprecieerd wordt door vlinders en vogels. Uiteraard moeten de weersomstandigheden een beetje meezitten. Als de ingezaaide akker, die niet kunstmatig kan worden beregend, wederom door langdurige droogte wordt getroffen zal het proefproject Spill ongetwijfeld uitdraaien op verspilde moeite. Spannend!

Flowering crop field borders play an important role in nature-inclusive agriculture. They contribute to biodiversity and serve as a habitat for insects, small wildlife and birds. Dutch farmers can therefore receive subsidies for creating such borders. But why should nature only settle for the edge? In their joint project Spill on Buitenplaats Koningsweg (Arnhem), Frank Bruggeman and Marco Henssen are testing a different, less marginal and rectangular form of crop field enrichment. In a field of barley around a 1940s aircraft hangar, a few paths were cut out in a pattern that recalls the runways of the former Fliegerhorst Deelen. Walking along these paths in April 2022, Bruggeman has lavishly scattered seeds of a mixture of poppy, cornflower, common mallow, viper’s bugloss, fodder vetch, chicory, crimson clover and lupine. Some of these flowers, like poppies and cornflowers, are traditional disruptors of the monocultural order that prevails in crop farming. Others, like lupine and crimson clover, are traditional green manures.   After this sowing action a great drought hit the Netherlands and nothing seemed to happen until it started raining at the end of May and the seeds finally germinated.
Of course, Spill is just an exercise in imagination. Even the most nature-inclusive farmer will object to this form of crop field enrichment, which makes it impossible to harvest the barley mechanically without taking all the flowers along. This is the surest way for a farmer to lose his field border subsidy. But what is inefficient waste in the eyes of farmers might be appreciated by butterflies and birds. Observation will show whether this is the case or not. Of course, weather conditions have to be a bit favorable. If this crop field, which cannot be irrigated artificially, is again hit by prolonged drought, the Spill pilot project will undoubtedly turn out to be a failure. How exciting!