TUINMANSVERDRIET

April is the cruellest month, breeding
Lilacs out of the dead land, mixing
Memory and desire, stirring
Dull roots with spring rain.

Aldus de beroemde openingsstrofe van het gedicht The waste land (1922) van T.S. Eliot. De Brits-Amerikaanse dichter schreef zijn lange gedicht toen hij in een depressieve toestand verkeerde na het stuklopen van zijn huwelijk. April is de maand waarin het schijnbaar dode land weer tot leven komt. Het is de maand waarin het stille winterseizoen wordt afgesloten en die tegelijkertijd aanzet tot nieuwe daadkracht. In geen andere maand liggen dood en nieuw leven zo dicht bij elkaar. Tuinmannen herkennen zich wel in deze openingsstrofe. Romke van der Kaa schreef er al eens een column over (hhtps:www.romkevandekaa.nl/artikelen).

Mij schoten Eliot’s dichtregels door het hoofd toen in de eerste week van april de renovatiewerkzaamheden aan het dak van het Nieuwe Instituut begonnen. De halfopen betonnen oprijlaan in de tuin werd afgedekt met zwart viltdoek en stalen rijplaten. Die bedekking van de oprijlaan, noodzakelijk om zwaar bouwverkeer mogelijk te maken, zal nog zeker tot eind juni blijven liggen. Daardoor wordt het groeiseizoen van de grassen en kruiden in de sleuven van de oprijlaan ernstig verstoord. Juist in de periode dat de tuin weer tot leven komt, wordt een deel van de tuin wreed belet om te gaan groeien.

Daarmee was het tuinmansverdriet nog geenszins geleden. Zodra de eigenlijke dakrenovatie van start ging werd bij de dienstingang van het Nieuwe Instituut een grote mobiele bouwkraan opgesteld. Voor de stabilteit was het kraanvoertuig uitgerust met zijarmen die werden afgestut op azobé draglineschotten met stalen randen. Twee van deze zes meter lange draglineschotten werden pontficaal in het plantvak langs de arcade geplaatst, aldus enkele duindoornstruiken verplettend. Extra wrang was dat de ingehuurde bouwvakkers een totale onverschilligheid jegens de tuin tentoonspreidden door hun auto’s half naast de oprijlaan of volledig in de bloemenweide en wadi te parkeren, zodoende ook overbodige schade aan de beplanting aanrichtend.

De sleuven in de oprijlaan kunnen in juli eventueel opnieuw worden ingezaaid. Geplette struiken kunnen worden vervangen. Een langduriger kwaad is dat bij de dakrenovatie ook vele duizenden piepschuimkorrels en -fragmenten in de tuin en de vijvers van het Nieuwe Instituut zijn terecht gekomen. Deze zijn enerzijds afkomstig van de verwijderde dakisolatieplaten (die bestaan uit geëxpandeerd polystyreen met een bitumen toplaag) en anderzijds van de nieuw aangevoerde isolatieplaten (weliswaar in plastic verpakt maar aangevoerd op pallets van piepschuim die bij vervoer gemakkelijk beschadigen). Het gezegde wil dat waar gebouwd wordt, splinters vallen. Maar splinters composteren vanzelf terwijl piepschuimkorrels niet biologisch afbreekbaar zijn.

GARDENERS SORROW

April is the cruellest month, breeding
Lilacs out of the dead land, mixing
Memory and desire, stirring
Dull roots with spring rain.

Thus the famous opening stanza of The waste land (1922) by T.S. Eliot. The British-American poet wrote his long poem when he was in a depressive state after the breakdown of his marriage. April is the month when the seemingly dead land comes back to life. It is the month in which the quiet winter season ends and in which new decisiveness is needed. In no other month death and new life lie so close together. Many gardeners recognize themselves in Eliot’s opening stanza. Dutch gardener (and garden writer) Romke van der Kaa also wrote a column about it (hhtps:www.romkevandekaa.nl/artikelen).

Eliot’s lines of poetry came to my mind when renovation work on the roof of the New Institute began in the first week of April. The semi-open concrete driveway in the garden was covered with black felt cloth and steel road plates. The covering of the driveway, necessary to allow heavy construction traffic, will remain there until at least the end of June. This seriously disrupts the growing season of the grasses and herbs in the slots of the driveway elements. Precisely during the period when the garden comes back to life, a part of the garden is cruelly prevented from growing.

This gardener’s sorrow did not end there. Because as soon as the actual renovation started, an immense mobile construction crane appeared at the service entrance of the Nieuwe Instituut. For stability reasons, the crane vehicle was equipped with side arms that had to be supported on azobe dragline bulkheads with steel edges. Two of these six meter long dragline bulkheads were placed pontifically in the planting area along the arcade, thus crushing some sea buckthorn bushes. To my dismay the hired construction workers showed total indifference towards the garden, parking their cars half next to the driveway or, even worse, completely in the flower meadow and wadi, thus causing unnecessary damage to the plants.

The slots in the driveway can be re-seeded in July. Crushed bushes can be replaced. A more long-lasting problem is that during the roof renovation thousands of polystyrene granules and fragments ended up in the garden and ponds of the Nieuwe Instituut. These come, on the one hand, from the removed roof insulation panels (which consist of expanded polystyrene with a bitumen top layer) and, on the other hand, from the new panels (which were delivered on Styrofoam pallets that are easily damaged during handling). A Dutch saying goes that wherever there is construction, splinters will fall. But splinters compost naturally while Styrofoam granules are not biodegradable.