BESSENSTRUIKEN

De zomer is laat dit jaar. Het was lang te koud en vooral veel te nat. Maar de bessenstruiken in de Nieuwe Tuin lijken zich van alle nattigheid in mei en juni weinig te hebben aangetrokken. Nu de laatste week van juni is aangebroken hangen de struiken, net als andere jaren, vol vruchten. Die hoeven alleen nog een paar dagen af te rijpen.

Bessenstruiken houden van een plaatsje in de zon. De struiken staan inmiddels negen jaar op het graslandje direct naast de fietsenstalling. Dit jaar hebben ze voor het eerst enige last van bladvalziekte (anthracnose). Dat is een veel voorkomende infectie van bessenstruiken die veroorzaakt wordt door bepaalde schimmels (Drepanopeziza ribis en Gloecospridiella ribes). Vermoedelijk hebben deze schimmels profijt gehad van de voorbije natte weken.

Op de bladeren van de bessenstruiken ontstaan paarsrode vlekjes, die geleidelijk groter worden en naar donkerbruin kleuren. De bladranden vergelen en rollen zich op. Uiteindelijk vallen de geïnfecteerde bladeren voortijdig af. Bladvalziekte kan met een fungicide worden bestreden maar dat verdraagt zich slecht met het ecologische beheerprincipe van de Nieuwe Tuin. Het alternatief is om een microklimaat te creëren waar schimmels minder bij gedijen. Ik heb dat vandaag geprobeerd door de struiken wat meer in de wind te zetten – uiteraard niet door ze uit te graven en te verplaatsen maar door de omringende begroeiing te snoeien en te maaien. Het bijkomend voordeel is dat de bessenstruiken nu wat meer zichtbaar zijn zodat vogels en mensen zich straks geroepen voelen om de rode en witte bessen te plukken.

Overigens bestaat er tussen rode en witte bessenstruiken geen taxonomisch verschil. Het zijn beiden variëteiten van dezelfde soort: Ribes rubrum. Wat voor variëteiten of cultivars in de Nieuwe Tuin staan is niet bekend. Mogelijk gaat het om de Jonkheer van Tets (rode bessen) en de Witte Hollander (witte bessen). In de commerciële bessenteelt zijn de laatste jaren ook roze en champagnekleurige cultivars in opkomst.

REDCURRANT SHRUBS

Summer is late this year. It was too cold for a long time. And above all: rainfall in May and June was much higher than normal. But the redcurrant shrubs in the New Garden seem not to have been bothered by these circumstances. Now that the last week of June has arrived, the shrubs are full of berries, just like other years. The berries only need to ripen for another week or so.

Redcurrant shrubs like a place in the sun. For nine years now these shrubs are standing on the small piece of grassland directly next to the bicycle shed. For the first time in their life however, they are mildly suffering from leaf drop disease (anthracnose). This is a common infection of redcurrant shrubs caused by certain fungi (Drepanopeziza ribis and Gloecospidiella ribes). It seems very likely that these fungi have benefited from the past rainy weeks.

The infection starts with purplish-red spots on the leaves, which gradually become larger and turn dark brown. Then the leaf edges yellow and roll up. Ultimately, the infected leaves fall off prematurely. Leaf drop disease can be controlled with a fungicide, but this is not in line with the ecological management principle of the New Garden. The alternative is to create a microclimate in which fungi thrive less. I tried that today by placing the shrubs a little more into the wind – of course not by uprooting and moving them but by pruning and mowing the surrounding vegetation. An additional advantage of this approach is that the red and white berries are now more visible so that birds and people will feel free to pick them.

There is no taxonomic difference between redcurrants and whitecurrants. They are both varieties of the same species: Ribes rubrum. It is not known what varieties or cultivars were planted in the New Garden. This may possibly be the Jonkheer van Tets (redcurrants) and the Witte Hollander (whitecurrants). In commercial growing pink and champagne-coloured cultivars have also emerged in recent years.